Ik wil het volgende graag nog signaleren voordat regen een nutsvoorziening wordt die ze tegen betaling kunnen plannen en dan distribueren. Met “ze” bedoel ik de mensen die niet kunnen begrijpen dat regen een feest is. Die niet waarderen dat hij ons zomaar, voor niets, geschonken wordt. Die denken dat wat geen prijs heeft, geen waarde heeft. Dat wat niet verkocht kan worden niet echt is, zodat de enige manier om iets echt te maken is het op de markt te brengen.

Thomas Merton – Raids on the Unspeakable: “Rain and the Rhinoceros” New Directions, New York, 1966 Blz.9

Als ik bij de kerk blijf is dat uit een soort gedesillusioneerde liefde en ook omdat ik besef dat ik daarbuiten niet gelukkig kan zijn, hoewel ik ook ‘binnen’ geen garantie op geluk heb. Eigenlijk is mijn ‘geluk’ niet afhankelijk van welk instituut dan ook.

Courage for Truth: Letters to Writers 1993 Blz.85

Ik liep vanmorgen om vier uur naar de kluis. De maan stortte stilte uit over het bos en het bevroren gras knisperde licht. Meer dan twee uur bidden bij het schijnsel van het haardvuur. De zon kwam op om 6.45 uur. De zoete, scherpe geur van het hout van de bitternootboom en stilte, stilte. Maar dan opnieuw vogels – aanwezigheid, oplettendheid.

Dancing in the Water of Life: Seeking Peace in The Hermitage 1997 (1963-1965)Blz.92

Gisteren zat ik in het houtschuurtje te lezen toen plotseling een winterkoninkje op mijn schouder kwam zitten en daarna op de rand van het boek dat ik aan het lezen was.
Het bleef daar een seconde zitten, keek me aan en vloog weer weg.

Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996 (1952-1960) Blz.189