De Christus die wij zoeken, is in ons, in ons diepste zelf. Hij is ons diepste zelf en toch reikt Hij oneindig ver boven ons uit. Wij moeten ‘in Hem gevonden worden’ en toch totaal onszelf blijven. Wij mogen ons niet laten domineren door en moeten vrij zijn van elk beeld van Hem, dat niet Hijzelf is.
Hidden Ground of Love: Letters on Religious Experience and Social Concerns 1985 Blz.564
Het is mijn diepste overtuiging dat wij er niet al te zeker van mogen zijn dat we Christus in onszelf hebben gevonden zolang we hem niet eveneens gevonden hebben in dat deel van de mensheid dat het verst van ons verwijderd is. (…) Als ik er op sta jou mijn waarheid te geven, maar nooit stilsta om op mijn beurt van jou jouw waarheid te ontvangen, kan er tussen ons geen waarheid zijn (…). God spreekt, God wordt gehoord, niet alleen op de Sinaï, niet alleen in mijn eigen hart, maar ook in de stem van de vreemdeling.
The Collected Poems of Thomas Merton, New York, New Directions, 1977, blz. 382-384
De kerk stond stijf van plechtige, feodale en ondraaglijke ficties. Die hang naar luister, naar versiering en vertoon komt mij voor als ‘werelds’, zelfs al wordt dit alles verondersteld ‘ter ere Gods’ te zijn. De lente daarbuiten leek me heiliger. Die paasmiddag ging ik naar het meer en zat daar zwijgend te kijken naar de groene knoppen; de wind scheerde over het volkomen stille wateroppervlak, een muskusrat peddelde langzaam naar de overkant. Vredig en betekenisvol. Zachte lentelucht. Je kon er ademen. De alleluja’s kwamen vanzelf terug.
Thomas Merton, Conjectures of a Guilty Bystander. p. 295
