Als ik iets te kiezen heb, dan is het dat ik hier mag leven en waarschijnlijk ook mag sterven. Maar waar het in elk geval op aankomt is niet te leven of te sterven, maar vol vertrouwen Uw naam uit te spreken in dit licht, in deze eenzame, onbezochte plaats: U Vader te noemen, juist door hier te zijn als 'zoon' in de Geest en in het licht, door U geschonken: geen onaards licht, maar heel eenvoudig deze doodgewone dag in juni met zijn lichtende velden, zijn tulpenbomen, de dennen, de bossen, de wolken en de bloemen overal.

Hier te zijn met de stilte van het zoonschap in mijn hart is een middelpunt zijn waarin alle dingen naar U samenkomen. En dat is voorlopig zeker meer dan genoeg.

Thomas Merton, Conjectures of a Guilty Bystander. p.178 vertaling: Dirk Doms

Rechtvaardig mijn ziel, O God, en vul vanuit uw overvloed mijn wil met vuur. Verlicht mijn geest, ofschoon dat wellicht betekent dat het 'in mijn ervaring duister is', maar bezet mijn hart met uw overweldigende liefde. Laat mij slechts oog hebben voor uw glorie in de wereld en laat mijn handen niets aanraken, tenzij voor uw dienst. Laat mijn tong geen brood proeven dat mij niet versterkt om uw grote genade te roemen.

Dit is de genade van hemelvaartsdag: opgenomen worden in de hemel, de apex mentis, het directe raakpunt met God. Het is rusten op deze stille hoogte, in de duisternis die God omringt. Daar, door alle beproevingen heen, leven met de Tranquillus Deus tranquillans omnia*. God blijft bij mij, vandaag en alle dagen.

Het begin van het gevecht tegen haat, hét christelijke antwoord op haat, is niet het gebod om lief te hebben, maar iets dat noodzakelijkerwijs eraan vooraf moet gaan om het gebod draaglijk en begrijpelijk te maken. Het is een eerder gebod: geloven. Christelijke liefde is niet geworteld in de wil om lief te hebben, maar in het geloof dat je bemind wordt. Het geloof dat men door God wordt bemind; het geloof dat God van je houdt, ondanks dat je het niet waard bent, of – beter nog – ongeacht wat je waard bent!