Stan Broos

In dit grote huis vol herinneringen dragen de bewoners nog steeds de sporen van de vriendschap van één van hun broeders die helaas veel te jong gestorven is.
Van zijn eerste en enige grote wereldreis kwam hij alleen maar terug om hier op een koude decemberdag begraven te worden in de schaduw van de kerk. Hij was nog in de volle fleur van zijn leven. Toch leeft er van deze man nog altijd iets in dit grote huis, al merkt de gewone bezoeker daar helemaal niets van: geen foto’s, geen boeken, geen enkel teken van verering! En toch is het door deze man dat de abdij Gethsemani heel de wereld door bekend raakte en dat het onooglijke plaatsje Bardstown op de wereldkaart kwam.
Toen hij hier leefde, wisten zijn medebroeders niet goed wie hij was. Het was net als in de bijbel staat, vertelde een oude broeder: “Toen hij hier dagelijks onder ons vertoefde wisten wij niet dat hij een profeet was !’ Aan de toon van het verhaal van deze oude broeder en aan de schittering in zijn ogen, merkte ik dat hij nog altijd van die goede broeder hield.
Naast de vele herinneringen die hier nog leven, zijn er nog altijd de overblijfselen van zijn onrust en zijn zoeken: grote stapels papier en boeken die hij vol schreef, altijd met dezelfde woorden, woorden boordevol verlangen om te zeggen wat niet gezegd kan worden. Altijd hetzelfde lied dat leeft in ieder mensenhart !
Een lied van eenzaamheid hunkerend naar liefde die nergens anders te vinden was voor hem dan in de Mens die God ons gaf.  In de prachtige herfst hier in Kentucky is Mertons kluis niet meer bewoond. Het hoge houten kruis en het tot op de draad versleten wagenwiel getuigen nog steeds van het leven van deze man op deze eenzame plek, die uitkijkt over het weidse groene dal, waar hij in de vroege ochtenduren soms het maagdelijke punt — ‘le point vierge’ — meende te ontwaren terwijl hij net als Franciscus met de dieren en de vogels praatte.
“In zekere zin zijn wij voortdurend onderweg en trekken wij verder, alsof we niet weten waar we heen gaan. In een ander opzicht hebben wij ons doel al bereikt,’ zo schreef hij in Louteringsberg. Zijn echte levensreis was een innerlijke geestelijke tocht, die nog steeds een attractieve kracht blijkt uit te oefenen op velen onder ons.