Ik zie steeds meer in dat er maar één realistisch antwoord bestaat: Liefde. Ik moet het aandurven lief te hebben en ik moet de onzekerheid, de twijfel aan mezelf die de liefde in mij veroorzaakt, dragen totdat ‘de perfecte liefde elke angst verdrijft’.

Learning to Love: Exploring Solitude and The Hermitage 1997 (1966-1967) Blz.44

Het oppervlakkige ‘ik’ van het individualisme kan men koesteren als een bezit, men kan het ontwikkelen en cultiveren, men kan eraan toegeven en erop inspelen… Maar het diepe ‘ik’ van de geest, van de eenzaamheid, van de liefde kan men niet bezitten, ontwikkelen of vervolmaken… In dit meest innerlijke ‘ik’ vindt de ontmoeting plaats tussen de eenzaamheid van ieder mens en de eenzaamheid van God.

Disputed Questions. New York. Harcourt Brace & Cie. 1985 Blz.207

De ketterij van het individualisme: zichzelf zien als een volkomen, zelfgenoegzame eenheid en voor die denkbeeldige eenheid staande blijven tegenover alle anderen. De bevestiging van het ‘ik’ als alleen maar ‘niet de andere’.

Conjectures of a Guilty Bystander Blz.143

Naastenliefde is liefde tot God, maar betrokken op de behoefte die anderen aan Hem hebben. Daarom kan alleen naastenliefde ons de kracht en fijngevoeligheid geven om anderen zo lief te hebben, dat de eenzaamheid die zij nodig hebben voor hun innerlijke groei, niet wordt aangetast.

No Man Is an Island Blz. 215