Met andere mensen samenleven en onszelf leren verliezen in het begrijpen van hun zwakte en tekorten, kan ons helpen om echt contemplatief te worden. Want er is geen beter middel om de starheid, de grofheid en het gebrek aan fijngevoeligheid van ons aangeboren egoïsme kwijt te raken, het enige onoverkomelijk obstakel voor het ingestorte licht en de werking van de Geest van God.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p.134
Tot het moment dat je jezelf overgeeft aan God door in te stemmen met een totaal geloof, zul je onvermijdelijk een vreemdeling blijven voor jezelf, verbannen uit jezelf, omdat je buitengesloten bent van de meest betekenisvolle diepten van je eigen wezen, diepten die verborgen en onbekend blijven omdat zij te eenvoudig en te diep zijn om door het verstand te worden bereikt.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p.99
De serene honger van de geest dringt door de oppervlakte van de woorden heen en overstijgt de menselijke verwoording van mysteries en zoekt in de vernedering van de stilte, in het intellectuele alleen-zijn en de innerlijke armoede, de gave van een bovennatuurlijke zorg die woorden niet echt kunnen uitdrukken.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 106
“O, de diepte van de rijkdom van de wijsheid en kennis van God!” In het centrum van ons bestaan gaat een deur open en het lijkt alsof we er doorheen vallen in onmetelijke diepten, die, ofschoon ze oneindig zijn, voor ons allemaal toegankelijk zijn; de hele eeuwigheid schijnt van ons te worden in dit ene stille en adembenemende contact.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 157