Zolang wij op aarde zijn zal de liefde die ons verenigt, ons doen lijden, juist door ons contact met elkaar, omdat deze liefde een Lichaam van gebroken beenderen opnieuw samenvoegt. In deze wereld kunnen zelfs heiligen niet met elkaar samen leven zonder een zekere pijn en smart door de verschillen die hen scheiden. Er zijn twee dingen die mensen kunnen doen tegen de pijn van hun onderlinge verdeeldheid. Zij kunnen liefhebben of zij kunnen haten.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz. 58

Als de hele wereld in morele verwarring verkeert, als niemand meer weet wat hij nog langer moet denken, en als in feite iedereen zijn verantwoordelijkheid voor het denken ontvlucht, als de mens rationele denkbeelden over morele zaken belachelijk maakt door zichzelf uit de realiteit te verbannen naar het rijk van de fictie, als hij al zijn inspanningen besteedt aan het bedenken van nog meer ficties om zijn ethisch falen goed te praten, dan wordt het duidelijk dat de wereld niet gered kan worden van een wereldwijde oorlog en wereldwijde vernietiging door de inspanningen en de goede voornemens van vredestichters alléén. Eigenlijk wordt iedereen zich steeds meer bewust van de dieper wordende kloof tussen goede bedoelingen en slechte resultaten, tussen vredesinspanningen en groeiende oorlogsdreiging.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz. 85

In plaats van te beminnen wat je voor vrede aanziet, moet je dus de anderen en vooral God beminnen. En in plaats van mensen te haten die je voor oorlogszuchtig houdt, moet je de begeerte en de wanorde in je eigen ziel haten, zij zijn het immers die oorlog veroorzaken. Als je de vrede bemint, moet je het  onrecht, de tirannie, de hebzucht haten, maar haat ze in jezelf, niet in de anderen.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz.90

Echte contemplatie is het werk van een liefde die alle voldoening en alle ervaring overstijgt om te rusten in de nacht van puur en naakt geloof. Dat geloof brengt ons zo dicht bij God dat we kunnen stellen dat het God aanraakt en grijpt zoals Hij is, hoewel in duisternis. En het effect van zo'n contact is vaak een diepe vrede die overvloeit in de lagere vermogens van de ziel en in die zin een ‘ervaring’ vormt. Toch blijft die ervaring of dat gevoel van vrede altijd een bijkomend aspect van contemplatie zodat de afwezigheid van dat ‘gevoel’ niet betekent dat ons contact met God is opgehouden

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz.147