Dit is de genade van hemelvaartsdag: opgenomen worden in de hemel, de apex mentis, het directe raakpunt met God. Het is rusten op deze stille hoogte, in de duisternis die God omringt. Daar, door alle beproevingen heen, leven met de Tranquillus Deus tranquillans omnia*. God blijft bij mij, vandaag en alle dagen.
* De rustige God, die alles tot rust brengt (Sint Bernardus)
Thomas Merton, Sign of Jonas p.55. vertaling: Dirk Doms
God is overal. Zijn waarheid en liefde doordringen alle dingen zoals het licht en de hitte van de zon onze atmosfeer doordringen. Maar net zoals de stralen van de zon op zichzelf niets laten branden, zo raakt God onze zielen niet met het vuur van bovennatuurlijke kennis en ervaring zonder Christus.
Het geloof, en niet de verbeelding, geeft ons bovennatuurlijk leven: geloof dat ons rechtvaardigt, geloof dat leidt tot contemplatie. “De rechtvaardige mens leeft door het geloof”, niet door de verbeelding. Verbeelding dringt alleen per ongeluk daarin binnen. Als je je verbeelding nodig hebt om jezelf te herinneren aan de Christus in wie je gelooft, doe dat dan en gebruik ze. Maar als je je geloof in Hem kan belijden zonder altijd weer een beeld van hem te voorschijn te toveren, des te beter: je geloof zal eenvoudiger en puurder worden.
Het is niet eenvoudig om iets proberen te verwoorden, waarvan ik weet dat het niet onder woorden te brengen is. Ik heb echt het gevoel dat je alles hebt begrepen en er deelgenoot van geworden bent. Dat je iets hebt gezien, waarvan ik denk dat het het meest kostbare is, maar ook het meest beschikbare. De werkelijkheid die voor en in ons aanwezig is, noem het Wezen, noem het Atman, noem het Pneuma… of Stilte.
En het eenvoudige feit dat we ons door een onmogelijk geluk overspoeld kunnen voelen, door aandachtig te zijn, door te leren luisteren (of door ons natuurlijk vermogen tot luisteren opnieuw te ontdekken): het geluk om, op een onverklaarbare wijze, met alles één te zijn in die verborgen grond van Liefde.
Wat me het meest blij maakt is dat we elkaar allemaal herkennen in deze metafysische ruimte van stilte en geluk en dat we soms voor een moment ervaren dat we vervuld zijn van het paradijs, zonder het te weten…
Mogen we allen in genade en vrede groeien en niet de stilte verwaarlozen die in het centrum van ons wezen is gegrift. Ze zal ons niet in de steek laten. Ze is meer dan stilte. Jezus sprak, zoals je weet, van de bron van levend water…
Thomas Merton, brief aan Amiya Chakravarty. In: The Hidden Ground of Love. p. 115-16