Zolang wij op aarde zijn zal de liefde die ons verenigt, ons doen lijden, juist door ons contact met elkaar, omdat deze liefde een Lichaam van gebroken beenderen opnieuw samenvoegt. In deze wereld kunnen zelfs heiligen niet met elkaar samen leven zonder een zekere pijn en smart door de verschillen die hen scheiden. Er zijn twee dingen die mensen kunnen doen tegen de pijn van hun onderlinge verdeeldheid. Zij kunnen liefhebben of zij kunnen haten.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz. 58

Het is mijn diepste overtuiging dat wij er niet al te zeker van mogen zijn dat we Christus in onszelf hebben gevonden zolang we hem niet eveneens gevonden hebben in dat deel van de mensheid dat het verst van ons verwijderd is. (…) Als ik er op sta jou mijn waarheid te geven, maar nooit stilsta om op mijn beurt van jou jouw waarheid te ontvangen, kan er tussen ons geen waarheid zijn (…). God spreekt, God wordt gehoord, niet alleen op de Sinaï, niet alleen in mijn eigen hart, maar ook in de stem van de vreemdeling.

Met andere mensen samenleven en onszelf leren verliezen in het begrijpen van hun zwakte en tekorten, kan ons helpen om echt contemplatief te worden. Want er is geen beter middel om de starheid, de grofheid en het gebrek aan fijngevoeligheid van ons aangeboren egoïsme kwijt te raken, het enige onoverkomelijk obstakel voor het ingestorte licht en de werking van de Geest van God.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p.134

De serene honger van de geest dringt door de oppervlakte van de woorden heen en overstijgt de menselijke verwoording van mysteries en zoekt in de vernedering van de stilte, in het intellectuele alleen-zijn en de innerlijke armoede, de gave van een bovennatuurlijke zorg die woorden niet echt kunnen uitdrukken.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 106