Het oppervlakkige ‘ik’ van het individualisme kan men koesteren als een bezit, men kan het ontwikkelen en cultiveren, men kan eraan toegeven en erop inspelen… Maar het diepe ‘ik’ van de geest, van de eenzaamheid, van de liefde kan men niet bezitten, ontwikkelen of vervolmaken… In dit meest innerlijke ‘ik’ vindt de ontmoeting plaats tussen de eenzaamheid van ieder mens en de eenzaamheid van God.

Disputed Questions. New York. Harcourt Brace & Cie. 1985 Blz.207

De ketterij van het individualisme: zichzelf zien als een volkomen, zelfgenoegzame eenheid en voor die denkbeeldige eenheid staande blijven tegenover alle anderen. De bevestiging van het ‘ik’ als alleen maar ‘niet de andere’.

Conjectures of a Guilty Bystander Blz.143

Naastenliefde is liefde tot God, maar betrokken op de behoefte die anderen aan Hem hebben. Daarom kan alleen naastenliefde ons de kracht en fijngevoeligheid geven om anderen zo lief te hebben, dat de eenzaamheid die zij nodig hebben voor hun innerlijke groei, niet wordt aangetast.

No Man Is an Island Blz. 215

Onze echte reis in het leven is innerlijk: het is een zaak van groei, van verdieping en van een steeds grotere overgave aan de scheppende werking van de liefde en de genade in ons hart. Nooit was het voor ons meer noodzakelijk om aan die werking te beantwoorden.

Road to Joy: Letters to New and Old Friends 1989 Blz 118