Ons wordt verteld ons te bekleden met Christus, en we denken aan Hem in zijn intieme leven, in zijn openbaar leven, in zijn leer en in zijn lijden. Maar we denken niet genoeg aan zijn leven als kind, als baby. Zijn hulpeloosheid. Zijn onmacht. Ook wij moeten tevreden zijn in die staat. Niet in staat zijn ook maar iets te doen, iets te bereiken.
Dorothy Day
Meer lezen over Dorothy Day & Thomas Merton: klik hier
In de advent vieren wij de komst, ja zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. wij getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van alle onpeilbare problemen en tragedies van de wereld. Ons adventsgeloof is geen vlucht uit de wereld naar een nevelig rijk van slogans en vertroostingen die verkondigen dat onze problemen onwerkelijk en onze tragedies onbestaand zijn…
Het is onze taak Christus te zoeken en te vinden in de wereld zoals hij is, niet zoals hij zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld er anders uitziet dan zou moeten, verandert niets aan de waarheid dat Christus erin aanwezig is. Zijn plan wordt er geenszins door veranderd of verijdeld: alles zal geschieden zoals Hij het wil. Onze advent is de viering van die hoop. Niet de komst van Christus is onzeker maar onze ontvangst, ons antwoord aan Hem, onze bereidheid en capaciteit om ‘uit te trekken, Hem tegemoet’. Wij moeten bereid zijn, zoals Johannes de Doper, Hem te zien en toe te juichen, zelfs op het moment dat ons hele levenswerk ineen schijnt te storten.
Thomas Merton. Seasons of Celebration, p.93-94. vertaling: Dirk Doms
Ik zie steeds meer in dat er maar één realistisch antwoord bestaat: Liefde. Ik moet het aandurven lief te hebben en ik moet de onzekerheid, de twijfel aan mezelf die de liefde in mij veroorzaakt, dragen totdat ‘de perfecte liefde elke angst verdrijft’.
Learning to Love: Exploring Solitude and The Hermitage 1997 (1966-1967) blz 44