We moeten voor ons gebed een nieuwe taal creëren. En deze nieuwe gebedstaal moet voortvloeien uit iets wat onze verschillende tradities overstijgt en voortkomt uit de nabijheid van de liefde, bewust van het feit dat de liefde ons verenigt, ondanks reële verschillen en reële gevoelige twistpunten.

Asian Journal blz 318

Alleen wanneer we onszelf in onze ware menselijke context zien, als leden van een ras dat bedoeld is om één organisme en “één lichaam” te zijn, zullen we het positieve belang beginnen te begrijpen, niet alleen van de successen, maar ook van de mislukkingen en ongelukken in ons leven. Mijn successen zijn niet de mijne. De weg naar hen werd door anderen voorbereid. De vrucht van mijn arbeid is niet de mijne: want ik bereid de weg voor de prestaties van een ander. . . .

Thomas Merton, No Man Is an Island (Garden City, NY: Image Books, 1955, 1967), 16–17.

–

We kunnen onszelf niet in onszelf vinden, maar alleen in anderen. Maar tegelijkertijd moeten we eerst onszelf vinden voordat we naar anderen kunnen gaan. We moeten onszelf vergeten om ons echt bewust te worden van wie we zijn. De beste manier om onszelf lief te hebben is anderen lief te hebben, maar we kunnen anderen niet liefhebben tenzij we onszelf liefhebben, omdat er geschreven staat: “Gij zult uw naaste liefhebben als uzelf” [Mc 12,31]. Maar als we onszelf op de verkeerde manier liefhebben, wordt het voor ons onmogelijk om van iemand anders te houden. . . .

Thomas Merton, No Man Is an Island (Garden City, NY: Image Books, 1955, 1967), 13