Wanneer je de uitdrukking ‘naar God verlangen’ gebruikt, doe je impliciet niets anders dan God reduceren tot de status van ‘object’, of ‘ding’, alsof Hij ‘iets’ was dat begrepen en bezeten kan worden op dezelfde manier waarop we rijkdom, kennis of iets anders dat geschapene is kunnen bezitten. En hoewel het waar is dat we voorbestemd zijn om te hopen op de vervulling van onze diepste noden in het zien van God, toch is het tegelijk heel gevaarlijk God louter te zien als de verzadiging van al onze noden en verlangen. Door zo te handelen neigen we er onvermijdelijk naar om zijn heilige en oneindige waarheid te vervormen en zelfs te ontheiligen.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie, Damon, 2015, p. 129

Hoewel het in wezen redelijk en juist is naar mystieke eenheid met God te verlangen, begrijpen we zo vaak verkeerd wat het betekent, waardoor het soms de gevaarlijkste van alle verlangens wordt. Naar God verlangen is de diepste van alle menselijke verlangens. Het is de wortel zelf van onze hele zoektocht naar geluk. Zelfs de zondaar, die geluk zoekt waar het niet kan worden gevonden, volgt hetzelfde blinde, dwalende verlangen naar God dat zich niet van zichzelf bewust is. Daardoor is het vanuit één invalshoek bekeken onmogelijk niet naar God te verlangen.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 128

Te vaak wordt onze opvatting over het geloof vervalst door de te grote nadruk die we leggen op de beweringen over God, de formuleringen over het geloof, en vergeten we het feit dat geloven een verbondenheid is met Gods eigen licht en waarheid. De beweringen en de voorstellingen, die het geloof op goddelijk gezag aanvaardt, zijn in feite slechts middelen op weg naar de goddelijke waarheid. Geloven eindigt niet met een bewering, niet met een formule van woorden, maar met God.

            Als we niet in vertrouwen rusten in God, maar blijven steken in een bewering of een formule, hoeft het ons niet te verbazen dat geloven niet tot contemplatie leidt. In tegendeel, het leidt dan tot angstige haarkloverij, tot controverse, verwardheid en uiteindelijk tot haat en verdeeldheid.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 94

De enige ware vreugde op aarde vinden we wanneer we ontsnappen aan de gevangenis van ons eigen valse zelf en ons in liefde verenigen met het Leven dat in het wezen van ieder schepsel en in de kern van onze eigen ziel woont en zingt. In zijn liefde bezitten we alle dingen en genieten ervan doordat we Hem erin vinden. En wanneer we zo in de wereld rondgaan zuivert alles wat we ontmoeten en alles wat we zien, horen en aanraken, ons en is er geen sprake van bezoedeling. Het plant in ons iets meer van contemplatie en van hemel.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 29