De serene honger van de geest dringt door de oppervlakte van de woorden heen en overstijgt de menselijke verwoording van mysteries en zoekt in de vernedering van de stilte, in het intellectuele alleen-zijn en de innerlijke armoede, de gave van een bovennatuurlijke zorg die woorden niet echt kunnen uitdrukken.

Schenk mij de sterkte die u in de stilte en de vrede bedient. Geef mij nederigheid, want alleen daarin is rust te vinden. Verlos me van de hoogmoed, de zwaarste van alle lasten en neem bezit van mijn hele hart en ziel met de eenvoud van de liefde. Neem bezit van mijn hele leven met die ene gedachte en dat ene liefdesverlangen: dat ik lief mag hebben, niet omwille van verdienste of volmaaktheid en ook niet vanwege de deugd of om heilig te worden, maar voor u alleen.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 41-42

Het is niet onze roeping om er gewoon maar te zijn, maar om met God mee te werken bij de schepping van ons eigen leven, onze eigen identiteit, onze eigen bestemming. We zijn vrije wezens en kinderen van God. Dat betekent dat we niet passief mogen

blijven maar, door te kiezen voor de waarheid, actief moeten deelnemen aan zijn scheppende vrijheid in ons eigen leven en in het leven van anderen. Nog beter gezegd: we worden zelfs geroepen om met God samen te werken aan de schepping van de waarheid van onze identiteit.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie p.34

“O, de diepte van de rijkdom van de wijsheid en kennis van God!” In het centrum van ons bestaan gaat een deur open en het lijkt alsof we er doorheen vallen in onmetelijke diepten, die, ofschoon ze oneindig zijn, voor ons allemaal toegankelijk zijn; de hele eeuwigheid schijnt van ons te worden in dit ene stille en adembenemende contact.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 157