Dit is zo mooi aan de regel van Benedictus en aan deze heilige: de frisheid, de vrijheid, de spontaniteit, de ruimdenkendheid, het gezond verstand en de heilzaamheid van het vroege Benedictijnse leven. Maar wanneer het klooster zich in zichzelf opsluit, door het interpreteren van interpretaties van interpretaties wordt het een ghetto.

Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996 (1952-1960) Blz.130

Bid om vrijheid, voor hen die weten dat zijn niet vrij zijn en in het bijzonder voor diegenen die denken dat zij vrij zijn en die niet beseffen dat zij de gevangenen zijn van dode ideeën en vooroordelen.

Road to Joy: Letters to New and Old Friends 1989 Blz. 95

Alleen geloven in systemen en officiële verklaringen en niet in mensen is een vlucht, een verraad aan de liefde. Laten we ons, voor dit paasfeest en voor altijd, verenigen in vreugde, vrede en gebed. ‘Vrees niet’, zegt Jezus. ‘Ik ben het. Ik ben met u alle dagen!’

Road to Joy: Letters to New and Old Friends 1989 Blz. 101

De kerk stond stijf van plechtige, feodale en ondraaglijke ficties. Die hang naar luister, naar versiering en vertoon komt mij voor als ‘werelds’, zelfs al wordt dit alles verondersteld ‘ter ere Gods’ te zijn. De lente daarbuiten leek me heiliger. Die paasmiddag ging ik naar het meer en zat daar zwijgend te kijken naar de groene knoppen; de wind scheerde over het volkomen stille wateroppervlak, een muskusrat peddelde langzaam naar de overkant. Vredig en betekenisvol. Zachte lentelucht. Je kon er ademen. De alleluja’s kwamen vanzelf terug.

Thomas Merton, Conjectures of a Guilty Bystander. p. 295