De muren van het gebouw hebben hun eigen muffige geur en opeens valt de herinnering op me van mijn eerste dagen in de orde, die koude, zware winter waarin ik voor het eerst het habijt ontving en altijd verkouden was, de geur van bevroren stro in de slaapzaal onder de kapel, de diepe onverwachte extase van Kerstmis – die eerste Kerstmis, wanneer je niets meer op de wereld hebt dan God.

Thomas Merton; dagboeknotitie, 22 juli 1952

O Emmanuel, Rex et Legifer noster,

Exspectatio gentium et Salvator earum:

veni ad salvandum nos, Domine, Deus noster.

O Emmanuel, onze Koning en Wetgever,

de verwachting der volkeren en hun redder:

kom ons redden, Heer, onze God.

O Rex gentium et Desideratus earum,

lapis angularis, qui facis utraque unum:

veni et salva hominem

quem de limo formasti.

O Koning der volkeren en hun Verlangen,

hoeksteen die beiden tot eenheid bindt:

kom en red de mens

die gij uit leem gevormd hebt.

O Oriens, Splendor lucis aeternae et Sol iustitiae:

veni et illumina sedentes in tenebris

et umbra mortis.

O Dageraad, glans van het eeuwig licht en zon der gerechtigheid:

kom en verlicht wie neerzitten in duisternis

en in de schaduw van de dood.