Ik weet niet waar ik heen ga. Ik ken de weg niet die voor mij ligt. Ik kan niet met zekerheid zeggen waar hij zal eindigen. Ook ken ik mezelf niet echt, en het is niet omdat ik denk dat ik Uw wil volg dat ik dat ook werkelijk doe. Maar ik geloof dat het verlangen U te behagen U in feite ook behaagt. En ik hoop dat ik dat verlangen heb in alles wat ik doe. Ik hoop nooit iets te doen zonder dat verlangen. Als ik dit doe dan weet ik dat gij mij zult leiden langs het rechte pad, hoewel ik er misschien niets van begrijp. Daarom zal ik altijd op U vertrouwen, ook al lijk ik verloren en in de schaduw van de dood. Ik zal niet bang zijn want gij bent steeds bij mij, en Gij zult mij nooit aan mijn lot overlaten om mijn gevaren alleen te doorstaan.

Thomas Merton, Overdenkingen in eenzaamheid blz.81

De muren van het gebouw hebben hun eigen muffige geur en opeens valt de herinnering op me van mijn eerste dagen in de orde, die koude, zware winter waarin ik voor het eerst het habijt ontving en altijd verkouden was, de geur van bevroren stro in de slaapzaal onder de kapel, de diepe onverwachte extase van Kerstmis – die eerste Kerstmis, wanneer je niets meer op de wereld hebt dan God.

Thomas Merton; dagboeknotitie, 22 juli 1952

O Emmanuel, Rex et Legifer noster,

Exspectatio gentium et Salvator earum:

veni ad salvandum nos, Domine, Deus noster.

O Emmanuel, onze Koning en Wetgever,

de verwachting der volkeren en hun redder:

kom ons redden, Heer, onze God.

O Rex gentium et Desideratus earum,

lapis angularis, qui facis utraque unum:

veni et salva hominem

quem de limo formasti.

O Koning der volkeren en hun Verlangen,

hoeksteen die beiden tot eenheid bindt:

kom en red de mens

die gij uit leem gevormd hebt.