Rechtvaardig mijn ziel, O God, en vul vanuit uw overvloed mijn wil met vuur. Verlicht mijn geest, ofschoon dat wellicht betekent dat het 'in mijn ervaring duister is', maar bezet mijn hart met uw overweldigende liefde. Laat mij slechts oog hebben voor uw glorie in de wereld en laat mijn handen niets aanraken, tenzij voor uw dienst. Laat mijn tong geen brood proeven dat mij niet versterkt om uw grote genade te roemen.

Dit is de genade van hemelvaartsdag: opgenomen worden in de hemel, de apex mentis, het directe raakpunt met God. Het is rusten op deze stille hoogte, in de duisternis die God omringt. Daar, door alle beproevingen heen, leven met de Tranquillus Deus tranquillans omnia*. God blijft bij mij, vandaag en alle dagen.

Het begin van het gevecht tegen haat, hét christelijke antwoord op haat, is niet het gebod om lief te hebben, maar iets dat noodzakelijkerwijs eraan vooraf moet gaan om het gebod draaglijk en begrijpelijk te maken. Het is een eerder gebod: geloven. Christelijke liefde is niet geworteld in de wil om lief te hebben, maar in het geloof dat je bemind wordt. Het geloof dat men door God wordt bemind; het geloof dat God van je houdt, ondanks dat je het niet waard bent, of – beter nog – ongeacht wat je waard bent!

Onze ontdekking van God is op een bepaalde manier Gods ontdekking van ons. We kunnen niet naar de hemel reizen om hem te vinden, omdat we niet kunnen weten waar de hemel is of wat hij is. Hij komt uit de hemel en vindt ons. Hij kijkt naar ons uit de diepte van zijn eigen oneindige wezen, dat overal aanwezig is, en wanneer Hij ons aanziet, geeft ons dat een nieuw bestaan en een nieuwe geest waarin we ook Hem kunnen ontdekken. We kennen Hem slechts voor zover wij door Hem worden gekend en ons schouwen van Hem maakt deel uit van zijn schouwen van zichzelf.

 Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p.38