Bij Sint Bernardus komt vaak het idee terug van de “drie Adventen” van Christus. De eerste Advent is die waarin hij de wereld binnenkwam door de menselijke natuur aan te nemen… De derde Advent is wanneer hij op het einde van de tijden terug zal komen op aarde… De tweede Advent is eigenlijk de meest belangrijke voor ons. De “tweede Advent”, waarbij Christus nú aanwezig is in onze ziel, hangt af van onze erkenning van zijn doortocht door onze wereld, door ons eigen leven. Door te mediteren over de vroegere Advent en de toekomstige Advent, leren we de tegenwoordige Advent te herkennen, die zich op elk moment in ons aardse bestaan aan ons vertoont als reizigers. We worden ons bewust van het feit dat ieder moment in de tijd een moment van oordeel is. Christus komt voorbij en we worden beoordeeld naar ons besef van zijn voorbij komen. Wanneer we met Hem meegaan en met Hem reizen naar het Koninkrijk wordt het oordeel onze redding.

Thomas Merton. Seasons of Celebration p. 75-76

In de advent vieren wij de komst, ja zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. wij getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van alle onpeilbare problemen en tragedies van de wereld. Ons adventsgeloof is geen vlucht uit de wereld naar een nevelig rijk van slogans en vertroostingen die verkondigen dat onze problemen onwerkelijk en onze tragedies onbestaand zijn…

Het is onze taak Christus te zoeken en te vinden in de wereld zoals hij is, niet zoals hij zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld er anders uitziet dan zou moeten, verandert    niets aan de waarheid dat Christus erin aanwezig is. Zijn plan wordt er geenszins door veranderd of verijdeld: alles zal geschieden zoals Hij het wil. Onze advent is de viering van die hoop. Niet de komst van Christus is onzeker maar onze ontvangst, ons antwoord aan Hem, onze bereidheid en capaciteit om ‘uit te trekken, Hem tegemoet’. Wij moeten bereid zijn, zoals Johannes de Doper, Hem te zien en toe te juichen, zelfs op het moment dat ons hele levenswerk ineen schijnt te storten.

Thomas Merton. Seasons of Celebration, p.93-94. vertaling: Dirk Doms

Te vaak wordt onze opvatting over het geloof vervalst door de te grote nadruk die we leggen op de beweringen over God, de formuleringen over het geloof, en vergeten we het feit dat geloven een verbondenheid is met Gods eigen licht en waarheid. De beweringen en de voorstellingen, die het geloof op goddelijk gezag aanvaardt, zijn in feite slechts middelen op weg naar de goddelijke waarheid. Geloven eindigt niet met een bewering, niet met een formule van woorden, maar met God.

Als we niet in vertrouwen rusten in God, maar blijven steken in een bewering of een formule, hoeft het ons niet te verbazen dat geloven niet tot contemplatie leidt. In tegendeel, het leidt dan tot angstige haarkloverij, tot controverse, verwardheid en uiteindelijk tot haat en verdeeldheid.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 94

Het religieuze leven leeft en gedijt niet in gebouwen en niet in dode dingen,niet in bloemen of beesten, maar in de ziel.

En daar bestaat het niet als een ‘goed gevoel’, maar als een blijvend doel, een niet-eindigende liefde die zich uit, soms als geduld, soms als nederigheid, soms als moed, soms als zelfverloochening, soms als gerechtigheid, maar altijd in een sterke kern van geloof en hoop, en al die dingen zijn slechts aspecten van een blijvend, diep verlangen, mededogen en liefde…

Thomas Merton, The Secular Journal of Thomas Merton 1959 p.197