In een tijdperk van wetenschap en technologie, waarin de mens zich verward en gedesoriënteerd voelt door de onvoorstelbare veranderlijkheid van de machines die hij heeft gemaakt, worden we elk moment buiten onszelf geworpen, van binnen leeg, spiritueel verloren, en verlangen in vertwijfeling onze eigen leegheid te vergeten en zijn bereid om ons helemaal van onszelf te vervreemden in naam van een willekeurig “doel” dat zich aandient.

Thomas Merton: Literary Essays blz. 339

In de nacht van ons technologisch barbarendom moeten monniken zijn als stille bomen in de duisternis, die door hun vitale aanwezigheid de lucht zui-veren.

Basic Principles of Monastic Spirituality Blz. 124

Zolang wij op aarde zijn zal de liefde die ons verenigt, ons doen lijden, juist door ons contact met elkaar, omdat deze liefde een Lichaam van gebroken beenderen opnieuw samenvoegt. In deze wereld kunnen zelfs heiligen niet met elkaar samen leven zonder een zekere pijn en smart door de verschillen die hen scheiden. Er zijn twee dingen die mensen kunnen doen tegen de pijn van hun onderlinge verdeeldheid. Zij kunnen liefhebben of zij kunnen haten.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. blz. 58

Het is mijn diepste overtuiging dat wij er niet al te zeker van mogen zijn dat we Christus in onszelf hebben gevonden zolang we hem niet eveneens gevonden hebben in dat deel van de mensheid dat het verst van ons verwijderd is. (…) Als ik er op sta jou mijn waarheid te geven, maar nooit stilsta om op mijn beurt van jou jouw waarheid te ontvangen, kan er tussen ons geen waarheid zijn (…). God spreekt, God wordt gehoord, niet alleen op de Sinaï, niet alleen in mijn eigen hart, maar ook in de stem van de vreemdeling.