Contemplatie laat ons toe God te kennen en lief te hebben, zoals Hij is in zichzelf. Zo kunnen we Hem ook aanvoelen in een diepe en wezenlijke ervaring, een ervaring die elk natuurlijk begrip te boven gaat.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 156

Het is mijn diepste overtuiging dat wij er niet al te zeker van mogen zijn dat we Christus in onszelf hebben gevonden zolang we hem niet eveneens gevonden hebben in dat deel van de mensheid dat het verst van ons verwijderd is. (…) Als ik er op sta jou mijn waarheid te geven, maar nooit stilsta om op mijn beurt van jou jouw waarheid te ontvangen, kan er tussen ons geen waarheid zijn (…). God spreekt, God wordt gehoord, niet alleen op de Sinaï, niet alleen in mijn eigen hart, maar ook in de stem van de vreemdeling.

The Collected Poems of Thomas Merton, New York, New Directions, 1977, blz. 382-384

Als ik iets te kiezen heb, dan is het dat ik hier mag leven en waarschijnlijk ook mag sterven. Maar waar het in elk geval op aankomt is niet te leven of te sterven, maar vol vertrouwen Uw naam uit te spreken in dit licht, in deze eenzame, onbezochte plaats: U Vader te noemen, juist door hier te zijn als 'zoon' in de Geest en in het licht, door U geschonken: geen onaards licht, maar heel eenvoudig deze doodgewone dag in juni met zijn lichtende velden, zijn tulpenbomen, de dennen, de bossen, de wolken en de bloemen overal.

Hier te zijn met de stilte van het zoonschap in mijn hart is een middelpunt zijn waarin alle dingen naar U samenkomen. En dat is voorlopig zeker meer dan genoeg.

Thomas Merton, Conjectures of a Guilty Bystander. p.178 vertaling: Dirk Doms

De eerste stap op weg naar het innerlijk leven bestaat er niet uit te leren dingen niet te zien, te proeven, te horen en te voelen, zoals sommigen tegenwoordig misschien denken. Integendeel. we moeten beginnen met het afleren van onze verkeerde manieren van zien, proeven, voelen enz. en een paar juiste manieren aanleren. 

Thomas Merton, No Man is an Island p.28