Het is mijn diepste overtuiging dat wij er niet al te zeker van mogen zijn dat we Christus in onszelf hebben gevonden zolang we hem niet eveneens gevonden hebben in dat deel van de mensheid dat het verst van ons verwijderd is. (…) Als ik er op sta jou mijn waarheid te geven, maar nooit stilsta om op mijn beurt van jou jouw waarheid te ontvangen, kan er tussen ons geen waarheid zijn (…). God spreekt, God wordt gehoord, niet alleen op de Sinaï, niet alleen in mijn eigen hart, maar ook in de stem van de vreemdeling.

Met andere mensen samenleven en onszelf leren verliezen in het begrijpen van hun zwakte en tekorten, kan ons helpen om echt contemplatief te worden. Want er is geen beter middel om de starheid, de grofheid en het gebrek aan fijngevoeligheid van ons aangeboren egoïsme kwijt te raken, het enige onoverkomelijk obstakel voor het ingestorte licht en de werking van de Geest van God.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p.134

De serene honger van de geest dringt door de oppervlakte van de woorden heen en overstijgt de menselijke verwoording van mysteries en zoekt in de vernedering van de stilte, in het intellectuele alleen-zijn en de innerlijke armoede, de gave van een bovennatuurlijke zorg die woorden niet echt kunnen uitdrukken.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 106

Want het is Gods liefde die me verwarmt in de zon en Gods liefde die de koude regen zendt. Het is Gods liefde die me voedt in het brood dat ik eet en het is God ook die me voedt door honger en vasten. Het is Gods liefde die de winterdagen geeft, wanneer ik me koud en ziek voel en de hete zomer wanneer ik zwoeg en mijn kleren bezweet zijn. Maar het is God die over mij ademt met een zachte bries die van de rivier komt en in de windvlagen uit het bos.

Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 24