In de advent vieren wij de komst, ja zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. wij getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van alle onpeilbare problemen en tragedies van de wereld. Ons adventsgeloof is geen vlucht uit de wereld naar een nevelig rijk van slogans en vertroostingen die verkondigen dat onze problemen onwerkelijk en onze tragedies onbestaand zijn…

Het is onze taak Christus te zoeken en te vinden in de wereld zoals hij is, niet zoals hij zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld er anders uitziet dan zou moeten, verandert    niets aan de waarheid dat Christus erin aanwezig is. Zijn plan wordt er geenszins door veranderd of verijdeld: alles zal geschieden zoals Hij het wil. Onze advent is de viering van die hoop. Niet de komst van Christus is onzeker maar onze ontvangst, ons antwoord aan Hem, onze bereidheid en capaciteit om ‘uit te trekken, Hem tegemoet’. Wij moeten bereid zijn, zoals Johannes de Doper, Hem te zien en toe te juichen, zelfs op het moment dat ons hele levenswerk ineen schijnt te storten.

Thomas Merton. Seasons of Celebration, p.93-94. vertaling: Dirk Doms

De mens kan van alles weten over Gods schepping door de verschijnselen te onderzoeken, te analyseren en er mee te experimenteren en dat is allemaal prima. Maar het is ook misleidend, want met dit soort kennis ken je niet echt de wezens die je kent. Je weet alleen iets over hen… Wat je waarneemt is in werkelijkheid zowel een product van je kennis als de oorzaak ervan.

Search for Solitude: Pursuing the Monk’s True Life 1996 (1952-1960) blz. 190

Je zou nederigheid ‘kosmisch’ kunnen noemen, niet alleen omdat zij is geworteld is in de werkelijke aard van de dingen, maar ook omdat zij levendig en waakzaam is, en met een grenzeloze vitaliteit en vreugde met alle levende wezens in contact staat. Overal manifesteert zij zich met een franciscaanse eenvoud en een aangeboren verbondenheid met alle schepselen in de natuur.

Witness to Freedom : Letters in Times of Crisis  1994, blz. 27

Het diepste niveau van communicatie is niet communicatie, maar verbondenheid. Het is woordeloos. Het gaat voorbij aan woorden, aan spreken, aan concepten. We ontdekken geen nieuwe eenheid, maar een oude. We zijn al één, maar denken dat we het niet zijn. We moeten onze oorspronkelijke eenheid herstellen. We moeten worden wat we al zijn.

Asian Journal blz.308