Wij die het licht van Christus hebben aanschouwd, zijn, door de grote genade die ons te beurt viel, verplicht de aanwezigheid van onze Redder overal op aarde bekend te maken. Dit moet niet alleen gebeuren door blijde verkondiging van Zijn komst, maar vooral door Hem te openbaren met ons eigen leven. Christus werd geboren om door ons aan de hele wereld te verschijnen… Elke dag van ons sterfelijk leven moet Zijn verkondiging, Zijn goddelijke openbaring zijn in de wereld die Hij heeft geschapen en verlost.
Thomas Merton, Seasons of Celebration p.112
Ik weet niet waar ik heen ga. Ik ken de weg niet die voor mij ligt. Ik kan niet met zekerheid zeggen waar hij zal eindigen. Ook ken ik mezelf niet echt, en het is niet omdat ik denk dat ik Uw wil volg dat ik dat ook werkelijk doe. Maar ik geloof dat het verlangen U te behagen U in feite ook behaagt. En ik hoop dat ik dat verlangen heb in alles wat ik doe. Ik hoop nooit iets te doen zonder dat verlangen. Als ik dit doe dan weet ik dat gij mij zult leiden langs het rechte pad, hoewel ik er misschien niets van begrijp. Daarom zal ik altijd op U vertrouwen, ook al lijk ik verloren en in de schaduw van de dood. Ik zal niet bang zijn want gij bent steeds bij mij, en Gij zult mij nooit aan mijn lot overlaten om mijn gevaren alleen te doorstaan.
Thomas Merton, Overdenkingen in eenzaamheid blz.81
De muren van het gebouw hebben hun eigen muffige geur en opeens valt de herinnering op me van mijn eerste dagen in de orde, die koude, zware winter waarin ik voor het eerst het habijt ontving en altijd verkouden was, de geur van bevroren stro in de slaapzaal onder de kapel, de diepe onverwachte extase van Kerstmis – die eerste Kerstmis, wanneer je niets meer op de wereld hebt dan God.
Thomas Merton; dagboeknotitie, 22 juli 1952
