O Sapientia, quae ex ore Altissimi prodiisti,
attingens a fine usque ad finem,
fortiter suaviterque disponens omnia:
veni ad docendum nos viam prudentiae.
O Wijsheid, ontsproten uit de mond des Allerhoogsten,
reikend van het ene eind der aarde tot het andere,
gij die alles met kracht en zachtheid bestuurt:
kom en leer ons de weg der wijsheid.
In de advent vieren wij de komst, ja zelfs de aanwezigheid van Christus in onze wereld. wij getuigen van Zijn aanwezigheid, zelfs te midden van alle onpeilbare problemen en tragedies van de wereld. Ons adventsgeloof is geen vlucht uit de wereld naar een nevelig rijk van slogans en vertroostingen die verkondigen dat onze problemen onwerkelijk en onze tragedies onbestaand zijn…
Het is onze taak Christus te zoeken en te vinden in de wereld zoals hij is, niet zoals hij zou kunnen zijn. Het feit dat de wereld er anders uitziet dan zou moeten, verandert niets aan de waarheid dat Christus erin aanwezig is. Zijn plan wordt er geenszins door veranderd of verijdeld: alles zal geschieden zoals Hij het wil. Onze advent is de viering van die hoop. Niet de komst van Christus is onzeker maar onze ontvangst, ons antwoord aan Hem, onze bereidheid en capaciteit om ‘uit te trekken, Hem tegemoet’. Wij moeten bereid zijn, zoals Johannes de Doper, Hem te zien en toe te juichen, zelfs op het moment dat ons hele levenswerk ineen schijnt te storten.
Thomas Merton. Seasons of Celebration, p.93-94. vertaling: Dirk Doms
Vanuit het bos laat ik iets van me horen over kerstmis… De wijzen zijn onderweg, evenals de herders… En het zal weer kerstmis worden, met alle onzichtbare genade van Zijn komst, Zijn revolutie. We beseffen niet dat dit verhaal over de kribbe de echte revolutie is die voor eens en voor altijd alles op zijn kop heeft gezet, zodat niets ooit hetzelfde was en ooit hetzelfde zal zijn. Maar we doen hard ons best om het ‘oude liedje’ te zingen, in plaats van het nieuwe: het lied van de oorlog, van geld, van macht, van succes, van plezier, terwijl het allemaal veel eenvoudiger is. Je geniet zoveel meer van het leven wanneer je je niet hoeft te amuseren of iemand dwingen om iets te doen of iets proberen erdoor te drukken.
Brief van Thomas Merton aan zuster Therese Lentfoehr s.d.s. 20 december 1962 Uit: The Road to Joy. Letters to New and Old Friends p.242-43
Het adventsmysterie in ons leven is het begin van het einde van alles wat in ons nog niet Christus is. Het is het begin van het einde van de onwerkelijkheid… Jammer genoeg houden wij vast aan onze onwerkelijkheid, verkiezen wij het gedeeltelijke boven het geheel, blijven wij fragmenten, weigeren wij ‘één mens in Christus’ te zijn.
Seasons of Celebration blz.95