O Sapientia, quae ex ore Altissimi prodiisti,
attingens a fine usque ad finem,
fortiter suaviterque disponens omnia:
veni ad docendum nos viam prudentiae.
O Wijsheid, ontsproten uit de mond des Allerhoogsten,
reikend van het ene eind der aarde tot het andere,
gij die alles met kracht en zachtheid bestuurt:
kom en leer ons de weg der wijsheid.
De zaden die door Gods wil ieder ogenblik in mijn vrijheid worden geplant zijn de zaden van mijn eigen identiteit, mijn eigen werkelijkheid, mijn eigen geluk en mijn eigen heiligheid.
De zaden weigeren is alles weigeren; het is de weigering van mijn eigen bestaan en wezen, van mijn identiteit en mijn ware zelf. Gods wil niet aanvaarden, niet beminnen en niet doen is de volheid van mijn bestaan weigeren.
Als ik nooit word die ik bedoeld ben te zijn, maar altijd blijf wat ik niet ben zal ik de eeuwigheid doorbrengen met mezelf tegen te spreken door tegelijk iets en niets te zijn, een leven dat wil leven, maar toch dood is, een dood die dood wil zijn en toch nooit zijn eigen dood helemaal kan bereiken omdat hij nog moet blijven bestaan.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie. Damon 2015 p. 34 (New Seeds of Contemplation p.33)
Contemplatie is dus meer dan het overwegen van abstracte waarheden over God, meer zelfs dan affectieve meditatie over de dingen die we geloven. Het is ontwaken, verlichting en het onvoorstelbaar intuïtief begrijpen, waardoor de liefde zich verzekerd weet van Gods scheppende en dynamische tussenkomst in ons dagelijks leven. Contemplatie is niet slechts het “vinden” van een helder idee van God en Hem beperken binnen de grenzen van dat idee. Het schouwen houdt hem daar niet vast als een gevangene bij wie je altijd weer terug kunt keren. Integendeel, contemplatie wordt door Hem weggevoerd naar zijn eigen rijk, zijn eigen mysterie en zijn eigen vrijheid.
Thomas Merton Zaden van contemplatie Damon 2015 p.17 (New Seeds of Contemplation p.5)
Nieuwe vertaling: Zaden van contemplatie
We moeten leren ons te realiseren dat de liefde van God ons in elke situatie zoekt, en zoekt naar het goede voor ons. Zijn ondoorgrondelijke liefde is gericht op ons ontwaken. Aangezien dit ontwaken een soort sterven van ons oppervlakkige zelf veronderstelt, zullen we echter opzien tegen zijn komst in de mate waarin we ons identificeren met dit oppervlakkige zelf en eraan gehecht zijn. Maar wanneer we de dialectiek van leven en dood begrijpen, zullen we leren om de risico’s te nemen die het geloof van ons vraagt, om de keuzes te maken die ons verlossen van ons gewoonlijke zelf en die voor ons de deur openen tot een nieuw bestaan, een nieuwe werkelijkheid.
Thomas Merton, Zaden van contemplatie, 2015 p.24 (New Seeds of Contemplation p.15-16)
Nieuwe vertaling: Zaden van contemplatie