We moeten erkennen dat de geest van individualisme en verwarring ons
heeft gereduceerd tot een ethiek van “ieder voor zich, en redde wie zich
redden kan”. Deze ethiek, helaas soms geheiligd met christelijke formules,
is niets anders dan de wereldse ethiek van de welvarende samenleving,
gebaseerd op het onjuiste uitgangspunt dat, als iedereen maar geld verdient
voor zichzelf, het algemeen welzijn automatisch zal volgen op basis van de
werking van economische wetten.

Vrede in het na-christelijk tijdperk blz.130

Nieuwsbrief Mei is verschenen ! 
Ook de nieuwsbrief ontvangen? Klik hier. 

In plaats van te beminnen wat je voor vrede aanziet, moet je dus de anderen en vooral God beminnen. En in plaats van mensen te haten die je voor oorlogszuchtig houdt, moet je de begeerte en de wanorde in je eigen ziel haten, zij zijn het immers die oorlog veroorzaken. Als je de vrede bemint, moet je het onrecht, de tirannie, de hebzucht haten, maar haat ze in jezelf, niet in de anderen.

Zaden van contemplatie / New Seeds of Contemplation blz 90

Nieuwsbrief Mei is verschenen ! 
Ook de nieuwsbrief ontvangen? Klik hier.

God zelf woont in ons en wij in Hem. Wij zijn Zijn nieuwe paradijs. En midden in dit paradijs staat Christus zelf, de boom van het leven… Wij, in de wereld, zijn Christusdragers en tempels van de Heilige Geest, want onze zielen zijn vol van Zijn genade.
New Man blz.161

Nieuwsbrief Mei is verschenen !
Ook de nieuwsbrief ontvangen? Klik hier.

9 april1950, Paaszondag

De genade van Pasen is een grote stilte, een immense rust en een zuivere smaak in je ziel. Het is de smaak van de hemel, maar niet de hemel van een of andere onbeteugelde vervoering. Het beeld van Pasen is geen uitbundig feest en geen geestelijk dronkenschap, maar een ontdekking van een orde die boven elke orde uitgaat – een ontdekking van God en van alle dingen in Hem. Dit is een wijn die niet dronken maakt, een vreugde waarin geen gif zit. Het is leven zonder dood. Wanneer we het een ogenblik smaken zijn we korte tijd in staat om alle dingen te zien en te beminnen volgens hun waarheid, hen te bezitten in hun in God verborgen wezen, voorbij elk zintuig. Want verlangen klampt zich vast aan het uiterlijk en het toevallige van de dingen, maar de liefde bezit hen in de eenvoudige diepten van God.

Thomas Merton, Entering the Silence, Becoming a Monk and Writer. blz. 430.